Koca Dünya

Koca dünya kadar boş şimdi her şey... Cezamızı çekip, özgür kalana dek barınmak zorunda olduğumuz bu cehennem suratlı dünyadan kurtulduğumuzu sandığımız anda bile ne derece nefes alabileceğiz kendimiz için bilmiyorum. Bu cezayı kendimizin seçtiğine inanmak, her şeyin bir amacı olduğuna inanmak kadar zor.

Şimdi sadece gün sayma zamanı. Yaşamlarımızda, yaşamamız gerekenleri yaşayıp, kurulu bir saat gibi bize verilen zamanda okumak, evlenmek ve benzeri cezai türevleri yerine getirmekle yükümlüyüz. Sorgulamak, buradaki en büyük hücre cezasını beraberinde getiriyor. Düşünmeyene dek yalnız kalmak... Her gün ekmek su yerine amacımız olduğu öğretisi veriliyor bize küçük hücre pencerelerinden. Öğretiyi beynimize sokmaz isek çeşitli sıfatlarla bizi sarmalayıp, daha da güç nefes alacak hale getiriyorlar. Beynimize giden oksijen oranı azalınca, daha aç oluyoruz ‘zorunlu hayat amacı’ öğretisine. Yıkan beynim yıkan... Ama bir an önce... Çünkü asıl düşünmek zor, kimse bilmiyor. Asıl yük bilmek neyin ne ‘olmadığını’.

Peki kim bu gardiyanlar tepemde? Her şeyin başı nerede? En yüksek makamı istiyorum karşımda. Tahliye olup, rahatça gitmek istiyorum bu dünyadan. Böylece yazmadan, yazdıklarımı okutmadan, okuyanların, paylaştıklarımın da kafasını bulandırmadan ayrılabilirim ‘olmayan görevimden’.

İçimde büyüyüp basketbol topu kadar olan ‘bilinmesi gerekenleri bilmeyen’ ve bir diğer adıyla ‘bilinmemesi gerekenleri bilen’ yumaktan nasıl kurtulurum bilmiyorum. Bedenim çürüyene dek varlığını hissettirecek kadar kuvvetli bir sıkıntı topu bu. Ahmaklık topu. Aşağlık duygusu topu. İkincil ve sosyal ihtiyaçların karşılanamamasından doğan her türlü gereksiz birikimi oluşturan yayılmadan, kendi etrafında dönerek büyüyen koca bir yumak...

Hayatla ilgili aptal yerine konmaktan, insana dair her darbeyi yemiş olmaktan ve artık ne cezayı, ne cezasızlığı, ne de özgürlüğü isteyen bir tutuklu olarak bu dünyadan tahliye edilmek istiyorum. Kimseye bildiklerimi söylemeyeceğime söz veriyorum. Bu kokuşmuş dünyanın en yetkili ismi kim?