Geçmiş Zaman Olmaz ki

Şiirlerimi çaldılar!

…ve gençkızlığımı beraberinde. Onsekiz yaş kalp çarpıntılarımı ellerime tutuşturup, kupkuru yaşlara attılar beni. Ardımdan kapıyı kapattılar. Kilitlemedikleri anları yakalayıp içeri daldım tüm gücümle zaman zaman; yeniden kapının önüne koydular. Giderek daha sert kovdular...

Basit cümlelerimi, daha önce kullanılmış aşk kelimelerimi aldılar. Yerinde kullanılan kelimelerle düzgün bir dil bıraktılar. İçeriğimi çaldılar. Beni soyup soğana çevirip, büyüklüğümle ortada bıraktılar...

Nereye düşeceği belirsiz temiz ve dinmez gözyaşlarımı kuruttular. Buğular kaldı geriye... Yukarı doğru bakıp, dudaklarımı ısırıp kuruttuğum ıslaklıklarla yetiniyorum şimdilerde.

Onlara kızarken en çok bana acıyorum ben. Çünkü severdim her yetişkin gibi yetişmemişliğimi... Toy hatalarımı, sonradan gülüp geçilecek acılarımı, seçkin umursamazlığımı, büyük doğrularımı...

Belki daha da büyüyünce kızmayacak olduğum ‘onlar’ -ki onlar da çocukluklarını kaptırmışlar- benim küçüklüğümü kıskandılar...